Rysunek Techniczny Maszynowy z atlasem rysunków

Rysunek Techniczny Maszynowy z atlasem rysunków - Damian Skupnik

Doświadczenie pokazuje, że w komunikacji werbalnej stosunkowo łatwo może dojść do nieporozumienia, zwłaszcza pomiędzy ludźmi, którzy na co dzień posługują się różnymi językami. Powszechnie znane powiedzenie mówi, że jeden obraz wart jest więcej niż tysiąc słów. Wynika z tego między innymi to, iż za jego pośrednictwem możliwa jest wymiana informacji pomiędzy osobami, które nawet nie znają wspólnych słów. Jednakże zwyczajna wizualizacja nie gwarantuje jednoznacznego i wystarczająco precyzyjnego zapisu informacji dla przemysłu maszynowego. W końcu prosty szkic lub obraz malarza może być i często jest interpretowany w różny sposób.Ogólnie rzecz ujmując, każdy język składa się z dwóch części: otwartego zbioru znaków oraz reguł ich łączenia i tworzenia. Naturalne języki, na przykład polski i rosyjski, mają różne znaki oraz reguły, które są definiowane przez organizacje krajowe (na przykład Radę Języka Polskiego). W przypadku zapisu konstrukcji, potocznie nazywanego rysunkiem technicznym, zbiór znaków i reguł ich łączenia określają krajowe oraz międzynarodowe organizacje normalizacyjne. Zapis konstrukcji przygotowany zgodnie z uznanymi normami znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia różnego rodzaju strat, które mogłyby wyniknąć z błędnej interpretacji rysunku prowadzącej do wytworzenia niepoprawnego obiektu.W ramach jednego języka naturalnego tę samą informację można przekazać w różny sposób, co może wynikać na przykład z poziomu wykształcenia. Podobnie jest w przypadku komunikacji za pomocą rysunku technicznego. Dwóch projektantów może przedstawić ten sam obiekt stosując różne widoki lub przekroje, przy czym obydwa rozwiązania mogą być poprawne. Pomimo tej niejednoznaczności znajomość zasad tworzenia rysunków technicznych pozwala zrozumieć idee sformułowane przez innych inżynierów, także z różnych krajów. Innymi słowy zapis konstrukcji umożliwia przekazywanie informacji o danym obiekcie od projektanta do wytwórcy, a więc może być traktowany jako język komunikacji.Obecnie wykonywanie rysunków technicznych realizowane jest prawie wyłącznie z użyciem technik komputerowych. Niewykluczone, że w niedalekiej przyszłości w ogóle zniknie potrzeba przygotowywania niektórych typów rysunków, ponieważ coraz częściej wystarczający opis konstrukcji obiektu może być reprezentowany wyłącznie w postaci trójwymiarowego, wirtualnego modelu.
1.1.       Organizacje określające normy                techniczne We współczesnej globalnej gospodarce powszechne jest zjawisko, które polega na tym, że dany obiekt techniczny projektowany jest w jednym kraju, elementy tego obiektu wytwarzane są w drugim kraju, a całość montowana jest w jeszcze innym państwie. Wymiana informacji o procesie produkcji rozpatrywanego obiektu technicznego odbywa się obecnie przede wszystkim za pośrednictwem rysunku technicznego. Wynika stąd konieczność stosowania krajowych i międzynarodowych reguł (norm) tworzenia rysunków, dzięki czemu możliwa jest sprawna komunikacja pomiędzy inżynierami z różnych państw. Największą i najważniejszą międzynarodową organizacją normalizacyjną jest ISO.1.1.1.     ISO – Międzynarodowa Organizacja                 Normalizacyjna Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna [1] swoją oficjalną działalność rozpoczęła w 1947 roku. Jest to organizacja pozarządowa, w której w zasadzie każdy kraj członkowski reprezentowany jest przez jedną organizację (Polskę reprezentuje Polski Komitet Normalizacyjny, PKN). Działalność ISO polega na ustanawianiu norm w większości dziedzin aktywności człowieka. Istnieją setki norm dotyczących rysunku technicznego, których dobrowolne stosowanie umożliwia precyzyjny przekaz informacji pomiędzy stronami. W konsekwencji nie tylko znacznie ułatwiony jest proces produkcji obiektów technicznych ale również ich sprzedaż, ponieważ obiekty wykonane zgodnie z normami gwarantują określony poziom jakości i bezpieczeństwa.Ze względu na swój międzynarodowy charakter (161 członków na dzień 04.06.2018 roku [1]) oraz sposób ustanawiania norm polegający na wypracowaniu powszechnej zgody pomiędzy członkami, standardy ISO należą do najważniejszych.
1.1.2.       ANSI, ASME – amerykańskie      organizacje normalizacyjne ANSI (Amerykański Instytut Krajowych Standardów) [2] to prywatna instytucja, powstała w 1918 roku, która nadzoruje opracowywanie norm dobrowolnie respektowanych w USA (innymi słowy nie zajmuje się tworzeniem standardów). Ponadto koordynuje prace związane z zapewnieniem zgodności ze standardami ISO. Normy akredytowane przez ANSI dotyczą głównie standardów dla produktów, procesów, systemów, usług oraz zasobów Stanów Zjednoczonych Ameryki. Mogą być tworzone przez różne organizacje, instytucje rządowe, grupy konsumentów itp., a więc ANSI reprezentuje interesy bardzo wielu podmiotów.Określaniem standardów ukierunkowanych na inżynierię mechaniczną (m.in. w zakresie rysunku technicznego) zajmuje się ASME (Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Mechaników) [3].
ASME jest prywatną organizacją non-profit (podobnie jak ANSI), która została założona w 1880 roku, a więc należy do najstarszych na świecie instytucji zajmujących się ustanawianiem norm.
1.1.3.               DIN – Niemiecki Instytut NormalizacyjnyNiemiecki Instytut Normalizacyjny [4] to stowarzyszenie non-profit (podobnie jak ANSI i ASME) założone w 1917 roku, nadzorujące prace instytucji normalizujących w Niemczech. DIN reprezentuje niemieckie interesy w międzynarodowych organizacjach normalizacyjnych. Warto dodać, że większość norm DIN ma charakter międzynarodowy a struktura tej organizacji wraz ze strukturą ANSI stanowiła wzór podczas ustanawiania ISO.
1.1.4.       PKN – Polski Komitet NormalizacyjnyZa organizację systemu normalizacji w Polsce odpowiada Polski Komitet Normalizacyjny [5], który jest podmiotem publicznym działającym na mocy ustawy i finansowanym z budżetu państwa, ale nie będącym organem administracji rządowej.PKN powstał w 1924 roku. Od 1994 roku w Polsce obowiązuje system normalizacji dobrowolnej, właściwy dla gospodarki rynkowej. Od tego czasu PKN nie opracowuje Polskich Norm, a jedynie organizuje prace normalizacyjne w kraju oraz reprezentuje Polskę w międzynarodowych i regionalnych organizacjach normalizacyjnych. Ponadto prowadzi nadzór nad przestrzeganiem przyjętych zasad, a także publikuje i dystrybuuje normy oraz inne produkty normalizacyjne. PKN jest jedyną krajową jednostką normalizacyjną w Polsce uznaną z mocy ustawy przez władze krajowe.
1.2.      Różnice w standardach amerykańskich i europejskich. Pomimo prowadzonych przez ISO i ASME prac związanych z zapewnieniem zgodności norm amerykańskich oraz europejskich, w dalszym ciągu występuje kilka istotnych różnic między standardami tych organizacji w zakresie rysunku technicznego.Najważniejsza z nich związana jest z układem widoków rozpatrywanego obiektu, który jest umieszczany na arkuszu rysunkowym. Pozostałe znaczące różnice dotyczą przede wszystkim zagadnień związanych z wymiarowaniem i tolerowaniem.Odmienne jest także podejście wyżej wymienionych organizacji do redagowania dokumentów określających standardy. Na przykład norma ASME Y14.5-2009 ma postać pojedynczego dokumentu, w którym opisane są wszystkie zagadnienia związane z wymiarowaniem i tolerowaniem (dokument liczy ponad 200 stron). Z kolei ISO publikuje wiele krótszych dokumentów, które odnoszą się do cząstkowych kwestii większego zagadnienia. Dla wymiarowania i tolerowania jest to np.:
●    ISO 1101 (tolerancje kształtu, kierunku, położenia i bicia),
●   ISO 1660 (tolerancje zarysów),
●              ISO 5458 (tolerowanie pozycji),
●            ISO 10579 (wymiarowanie i tolerowanie części niesztywnych),
● ISO 5459 (bazy i układy baz).1.3.              Znormalizowane elementy rysunku               technicznego maszynowego. Do podstawowych znormalizowanych elementów rysunku technicznego maszynowego należy zaliczyć:
● linie rysunkowe,
●  pismo techniczne,
● formaty arkuszy,
● tabliczki rysunkowe,
● podziałki.